การฟอกเงิน (Money Laundering)
ความหมายของการฟอกเงิน
"การฟอกเงิน" (Money Laundering) คือ การเปลี่ยนแปลงเงิน หรือทรัพย์สินที่
ได้มาจากากรกระทำความผิดมูลฐานให้กลายเป็นเงิน หรือทรัพย์สินที่ดูเสมือนหนึ่งว่าได้มาโดย
ชอบด้วยกฎหมาย หรือพิสูจน์ไม่ได้ว่าได้มาโดยไม่ชอบ ซึ่งสามารถทำได้หลายวิธี เช่น การนำ
เงินออกไปนอกประเทศ การฝากเงินกับสถาบันการเงิน การตั้งบริษัท หรือกิจการขึ้นบังหน้า
การซื้อขายที่ดิน การแลกเปลี่ยนเงินตราสกุลอื่น การให้ผู้อื่นถือเงิน หรือทรัพย์สินไว้แทน
ความเป็นมาของพระราชบัญญัติป้องกันและปราบปรามการฟอกเงิน พ.ศ. 2542
สืบเนื่องจากอนุสัสัญญาเวียนนา ค.ศ. 1988 ได้กำหนดหลักเกณฑ์ให้ประเทศที่ประสงค์จะเข้าเป็นภาคีอนุสัญญาสหประชาชาติ ว่าด้วยการต่อต้านการลักลอบค้ายาเสพติด และวัตถุที่ออกฤทธิ์ต่อจิตและประสาท ค.ศ. 1988 ต้องมีมาตรการต่าง ๆ ทางกฎหมายภายในประเทศนั้นรองรับ
สาเหตุที่ต้องมีการฟอกเงิน
การที่เงินที่ได้มาจากธุรกิจผิดกฎหมายไม่สามารถอ้างอิงแหล่งที่มา
แหล่งที่มาของการฟอกเงิน
แหล่งที่มาของเงินที่ต้องการฟอกนั้นจะมีแหล่งใหญ่ ๆ ด้วยกัน 10 แหล่ง คือ
(1) เงินจากการค้ายาเสพติด
(2) เงินจากวงการเมือง
(3) เงินที่ได้จากการฉ้อโกงประชาชน
(4) เงินจากวงการพนัน
(5) เงินสินบน
(6) เงินจากบริษัท
(7) เงินส่วนตัวที่ต้องปกปิด
(8) เงินจากกลุ่มเศรษฐี
(9) เงินจากรัฐ
(10) เงินนอกระบบอื่น ๆ
แหล่งสำหรับการฟอกเงิน
แหล่งสำหรับการฟอกเงินสามารถแยกออกเป็นแหล่งนอกประเทศ และในประเทศ
ความผิดมูลฐาน
ความผิดมูลฐาน ความผิดมูลฐาน หรือความผิดที่เป็นฐานที่ทำให้เกิดรายได้นำไป
สู่การฟอกเงินในกฎหมายได้กำหนดไว้ 7 ฐานความผิด คือ
(1) ความผิดเกี่ยวกับยาเสพติดตามกฎหมายว่าด้วยการป้องกัน และปราบปราม
ยาเสพติด
(2) ความผิดเกี่ยกวับเพศตามประมวลกฎหมายอาญา
(3) ความผิดเกี่ยวกับการฉ้อโกงประชาชนตามประมวลกฎหมายอาญา หรือ
ความผิดตามกฎหมายว่าด้วยการกู้ยืมเงินที่เป็นการฉ้อโกงประชาชน
(4) ความผิดเกี่ยวกับการยักยอก หรือฉ้อโกง หรือประทุษร้ายต่อทรัพย์ หรือ
กระทำโดยทุจริตตามกฎหมายว่าด้วยการธนาคารพาณิชย์
(5) ความผิดต่อตำแหน่งหน้าที่ราชการ หรือความผิดต่อตำแหน่งหน้าที่ใน
การยุติธรรมตามประมวลกฎหมายอาญา
(6) ความผิดเกี่ยวกับการกรรโชก หรือรีดเอาทรัพย์ที่กระทำโดยอ้างอำนาจอั้งยี่
หรือซ่องโจร ตามประมวลกฎหมายอาญา
(7) ความผิดเกี่ยวกับการลักลอบหนีศุลกากรตามกฎหมายว่าด้วยศุลกากร